68. Lambertus roept
Lambertus roept
de laatste oorlogsdagen ingestort
leeggebrand maar opnieuw herrezen
bijeengeraapte stenen mijn nieuwe
donorhuid die weer de ruimte biedt
tot bidden aan de wouwse boeren
de jaren gaan de mensen gingen
zij laten mij steeds meer alleen
mijn stille schreeuw is hoorbaar tot
de leuvehaven waar zadkines steen
rondom het uitgerukte hart
mijn fantoompijnen mee kan voelen
in het volk dat mij ontbreekt
als in mij de zon schijnt
de met licht gevulde leegte
zich om mijn beelden vouwt
kom dan binnen en omarm mij
als heiligheid een kleur heeft
is het die van vlammend hout
ik wil niet alleen gebouw zijn
ik wil dit gebouw met jou zijn
Ivo Weterings, geboren in Roosendaal in 1961, woonachtig in Wouw sinds 1991.
Mijn eerste herinnering aan de dichtkunst is er een van frustratie. Van de juf van de vijfde klas mocht een medeleerling haar opstelschrift met daarin haar gedicht meenemen naar haar huis om het daar door haar ouders te laten lezen. Haar gedicht was mooi en zij ook. Maar waarom mocht ik mijn opstelschrift met daarin mijn gedicht niet meenemen naar mijn huis om het daar door mijn ouders te laten lezen. Mijn gedicht was ook mooi.
Met haar is het nooit wat geworden, in mezelf ben ik blijven geloven. Ik bleef schrijven en dit resulteerde jaren later in een volle verzamelmap gedichten. Een eerste selectie hieruit verscheen in september 2017 in mijn debuutbundel “Dood de tijd”. Nieuwe publicaties volgen.
— Ivo Weterings